آیین های عجیب دنیا

آیین های عجیب دنیا، سنت هایی هستند که در فرهنگ های مختلف جهان ریشه دارند و از باورها، تاریخ و جغرافیای خاص هر منطقه سرچشمه می گیرند. این مراسم ها، هرچند ممکن است برای ناظران بیرونی شگفت انگیز و حتی گاهی تکان دهنده باشند، اما آینه ای تمام نما از تنوع بی نظیر انسانیت و شیوه درک مردم از زندگی، مرگ، زیبایی و ارتباط با جهان هستی محسوب می شوند.

جهان ما پر از رنگ ها، زبان ها و البته آداب و رسومی است که هر یک داستان خود را روایت می کنند. از جشن های پرشور و هیجان انگیز گرفته تا مراسم های سکوت و ریاضت، آیین ها به بشر کمک کرده اند تا با پدیده های ناشناخته کنار بیاید، به زندگی معنا ببخشد و هویت جمعی خود را حفظ کند. این سنت ها، حتی آن هایی که در نگاه اول بسیار غیرعادی به نظر می رسند، اغلب بر پایه باورهایی عمیق و منطقی در بستر فرهنگی خود شکل گرفته اند.

در این مقاله، سفری شگفت انگیز به دل فرهنگ های ناشناخته خواهیم داشت و مجموعه ای گلچین شده از آیین های حیرت انگیز جهان را معرفی می کنیم. هدف ما صرفاً روایت شگفتی ها نیست، بلکه تلاش می کنیم ریشه های فرهنگی، تاریخی و اجتماعی این سنت ها را نیز بررسی کرده و درک عمیق تری از آن ها ارائه دهیم. در مواردی که لازم باشد، نگاهی نقادانه به جنبه های آسیب زا یا بحث برانگیز برخی از این رسوم نیز خواهیم داشت تا خواننده را به تفکر و احترام متقابل نسبت به تفاوت های فرهنگی ترغیب کنیم.

آیین های مربوط به تولد، کودکی و گذر از دوران نوجوانی

آغاز زندگی و گذر از مراحل مختلف رشد، در فرهنگ های گوناگون با سنت های خاصی همراه است. این آیین ها، اغلب با هدف تضمین سلامت و خوشبختی فرد در آینده، یا آماده سازی او برای ورود به مراحل جدید زندگی، اجرا می شوند.

پرش از روی نوزادان (ال کولاچو) – اسپانیا

در روستای کاستریلو د مورسیا در شمال اسپانیا، هر ساله جشنواره ای به نام ال کولاچو (El Colacho) برگزار می شود که از جمله آیین های عجیب دنیا به شمار می رود. در این مراسم، مردانی با لباس های زرد و قرمز و ماسک های ترسناک که نمادی از شیطان هستند، از روی ردیفی از نوزادان که روی تشک هایی در خیابان خوابیده اند، می پرند. این نوزادان معمولاً کمتر از یک سال سن دارند و در طول سال گذشته متولد شده اند.

باور بر این است که این عمل، گناهان اولیه را از نوزادان دور می کند و آن ها را از بیماری و بدبختی در امان نگه می دارد. این سنت ریشه های عمیق کاتولیک دارد و ارتباطی با جشن عید قربان مسیحیان پیدا کرده است. هرچند که واتیکان نسبت به خطرات این آیین برای نوزادان هشدار داده و سعی در کاهش آن دارد، اما همچنان با تدابیر امنیتی بیشتر و به صورت نمادین در این منطقه اجرا می شود و یکی از رسوم عجیب دنیا باقی مانده است.

احتساب نوزاد تازه متولد شده به عنوان فرد یک ساله – کره جنوبی

یکی از سنت های جالب و البته کمی گیج کننده در کره جنوبی، نحوه محاسبه سن افراد است. در این فرهنگ، نوزاد در بدو تولد یک ساله در نظر گرفته می شود و با هر سال جدید (نه در روز تولد خود)، یک سال دیگر به سنش اضافه می شود. این بدان معناست که یک نوزاد که در ماه دسامبر متولد شده، تنها چند روز بعد و با آغاز سال جدید میلادی، دو ساله خواهد شد.

ریشه این باور به سیستم های سنتی شمارش سن در شرق آسیا بازمی گردد که دوره جنینی را نیز در نظر می گیرد. برخی معتقدند که این یک روش نمادین برای شکرگزاری بابت ۹ ماه بارداری است. این سیستم محاسبه سن آنقدر ریشه دار است که حتی در قوانین رسمی کشور نیز اثرگذار بوده، هرچند تلاش هایی برای یکپارچه سازی آن با سیستم بین المللی وجود دارد. این موضوع می تواند یکی از فرهنگ های جالب کشورهای مختلف باشد که برای گردشگران بسیار تعجب برانگیز است.

رسم افتادن دندان شیری – در فرهنگ های مختلف

افتادن اولین دندان های شیری در کودکان، رویدادی مهم و شیرین است که در بسیاری از فرهنگ ها با آیین های خاصی همراه می شود. این رسوم، اغلب با هدف خوش شانسی، رشد دندان های قوی و زیبا، یا دریافت هدیه و برکت انجام می گیرند:

• زیر بالشت (اروپا و آمریکا): در بسیاری از فرهنگ های غربی، کودکان دندان افتاده خود را زیر بالشت می گذارند تا پری دندان (یا فرشته) در طول شب آن را برداشته و در ازای آن سکه یا هدیه ای قرار دهد.
• روی بام خانه (آسیا و خاورمیانه): در برخی مناطق، دندان روی بام خانه انداخته می شود، با این باور که پرندگان آن را برده و دندان های جدید قوی تری را به ارمغان می آورند.
• در لانه ی موش (افغانستان): در افغانستان، مردم دندان کودکان را در لانه ی موش می انداختند، با این اعتقاد که دندان های جدید کودک به محکمی دندان های موش خواهد شد.
• در آب روان (ایران باستان): ایرانیان باستان دندان های شیری را در آب روان می انداختند یا به سمت خورشید پرتاب می کردند، نمادی از برکت و روشنایی برای رشد دندان های جدید.

این رسوم، اشکال ملایم و کودکانه خود را حفظ کرده اند و اغلب با هدف ایجاد شادی و امید در کودکان انجام می شوند و جزء آداب و رسوم عجیب جهان محسوب نمی شوند، اما تفاوت هایشان جالب است.

خونریزی عمدی بینی برای مرد شدن – قبایل پاپوا (گینه نو)

در برخی قبایل بومی پاپوا در گینه نو، مراسم بلوغ پسران با آیینی بسیار دردناک همراه است. پسران جوان در سنین نوجوانی برای اثبات مردانگی و شجاعت خود، باید به عمد بینی خود را با فرو کردن چوب های نوک تیز در آن، خونریزی دهند. این عمل تا زمانی ادامه می یابد که هر دو سوراخ بینی شروع به خونریزی کند.

این آیین نمادی از گذر از دوران کودکی و ورود به دنیای مردانگی و مسئولیت پذیری است. خونریزی بینی به عنوان پاکسازی روح از تأثیرات دوران کودکی و زنانگی تلقی می شود و اعتقاد بر این است که این کار به آن ها قدرت و صلابت می بخشد. این رسم، که ریشه های عمیق در باورهای بومی دارد، هنوز در برخی مناطق دورافتاده گینه نو اجرا می شود و از جمله سنت های عجیب بومی و طاقت فرساست.

مسابقه شلاق زنی برای مرد شدن – فولانی ها (آفریقای غربی)

در میان قبیله فولانی در غرب آفریقا (کشورهایی چون نیجریه، مالی و غنا)، رسم بلوغ پسران با مسابقه شلاق زنی همراه است که به آن «شروکو» می گویند. جوانان در مقابل خانواده و اعضای قبیله، با شلاق های تیز به یکدیگر ضربه می زنند. هر جوان باید درد ناشی از ضربات را بدون نشان دادن هیچ گونه ضعف یا تغییر در حالت چهره تحمل کند.

این مسابقه، نمادی از استقامت، شجاعت و توانایی تحمل سختی های زندگی است. جوانی که بتواند بدون شکستن سکوت یا نشان دادن درد، این چالش را پشت سر بگذارد، به عنوان یک مرد کامل شناخته شده و برای ازدواج و پذیرش مسئولیت های اجتماعی آماده می شود. این رسم که ریشه های عمیق در فرهنگ فولانی دارد، همچنان در برخی مناطق روستایی آفریقای غربی اجرا می شود و یکی از سنت های عجیب کشورهای مختلف به شمار می آید.

آیین های مربوط به زیبایی و تحول ظاهری

تعریف زیبایی در فرهنگ های مختلف جهان بسیار متنوع است و گاهی شامل تغییرات فیزیکی می شود که برای دیگران ممکن است عجیب یا حتی دردناک به نظر برسد. این آیین ها اغلب با هدف برجسته سازی جایگاه اجتماعی، اصالت یا جذابیت فرد انجام می شوند.

انداختن حلقه دور گردن (زنان گردن دراز) – تایلند و میانمار

در میان قبیله کایان (Kayan)، به ویژه در تایلند و میانمار، زنان از سنین کودکی شروع به انداختن حلقه های برنزی یا برنجی به دور گردن خود می کنند. این حلقه ها به تدریج بر تعدادشان افزوده می شود و با فشار آوردن به استخوان ترقوه و تغییر شکل قفسه سینه، باعث می شوند گردن به طرز چشمگیری درازتر به نظر برسد. در واقع، استخوان های گردن خودشان دراز نمی شوند، بلکه شانه ها به سمت پایین فشرده می شوند.

این عمل در فرهنگ کایان، نمادی از زیبایی، اصالت و جایگاه اجتماعی است. همچنین باورهایی وجود دارد که این حلقه ها زنان را از حملات حیوانات وحشی محافظت می کنند یا ریشه در یک افسانه باستانی دارند. با وجود آسیب های جسمی جدی مانند ضعف عضلات گردن که در صورت برداشتن حلقه ها می تواند منجر به خفگی شود، این رسم همچنان در برخی قبایل، به ویژه برای جذب گردشگر، ادامه دارد؛ هرچند نسل جوان تر تمایل کمتری به آن نشان می دهند و از جمله فرهنگ های عجیب محسوب می شود.

بستن پای دختران – چین باستان

یکی از آیین های باستانی و دردناک چین، سنت بستن پا (Foot Binding) بود که برای حدود هزار سال رواج داشت. در این رسم، پاهای دختران خردسال (اغلب از سن ۴ تا ۹ سالگی) به شدت با نوارهایی پارچه ای بسته می شد تا رشد آن ها متوقف شده و کوچک باقی بمانند. پاهای کوچک، که به «پای نیلوفری» معروف بودند، در آن زمان معیار اصلی زیبایی و ملاکی برای جایگاه اجتماعی و شایستگی ازدواج به شمار می رفتند.

این فرآیند بسیار دردناک بود و اغلب منجر به عفونت، شکستگی استخوان، فلج شدن و ناتوانی مادام العمر می شد. ریشه های این رسم مبهم است، اما برخی آن را به امپراتوران و درباریان باستان نسبت می دهند که برای نشان دادن تمایز طبقاتی، زنانشان را به این کار وا می داشتند. این سنت در اوایل قرن بیستم به دلیل آسیب های جسمی و فشارهای اجتماعی و بین المللی، به تدریج منسوخ و در نهایت ممنوع شد و اکنون تنها نمونه ای از رسوم منسوخ شده تلقی می شود.

سوراخ کردن بدن برای اثبات بندگی خدایان (تایپوسام) – هند

جشنواره تایپوسام (Thaipusam)، یکی از مهم ترین و عجیب ترین جشن ها برای هندوهای تامیل است که در هند، مالزی، سنگاپور و سریلانکا برگزار می شود. در این مراسم، پیروان برای ادای احترام و اثبات بندگی خود به مورگان (Murugan)، خدای جنگ و پیروزی، به ریاضت های جسمی شدید دست می زنند.

مردان و گاهی زنان، قسمت های مختلف بدن خود از جمله گونه ها، زبان، سینه و پشت را با سیخ های فلزی و قلاب سوراخ می کنند. برخی نیز کاوادی (Kavadi) حمل می کنند که سازه های چوبی یا فلزی سنگینی هستند که به بدنشان وصل شده و با تزئینات فراوان پوشیده شده اند. این ریاضت ها با این باور انجام می شود که تحمل درد شدید، روح را پاک کرده و آن ها را به مورگان نزدیک تر می سازد و کمک می کند به رشد معنوی دست یابند. این مراسم، با وجود صحنه های گاهی تکان دهنده، برای شرکت کنندگان نمادی از ایمان عمیق و ارتباط با الوهیت است و یکی از مراسم های مرموز برای غریبه هاست.

پر کردن دندان عروس و داماد – جزیره بالی

در جزیره بالی اندونزی، پیش از مراسم ازدواج، آیینی سنتی به نام «متاتاه» یا «مسنگیه» (Metatah/Mesangih) برای عروس و داماد اجرا می شود که طی آن، دندان های نیش و گاهی چند دندان دیگرشان سوهان زده یا پر می شود. این مراسم، به معنای واقعی کلمه، یک «فایل دندان» است.

باور بر این است که این کار برای دور کردن نیروهای شیطانی و خصوصیات اهریمنی مانند خشم، شهوت، حرص، حسادت و غرور از وجود زوجین است. دندان های تیز به خصوصیات حیوانی و غیرانسانی تشبیه می شوند و با صاف کردن آن ها، فرد آماده ورود به مرحله ای بالغ تر و متمدن تر از زندگی می شود. این عمل نمادی از کنترل احساسات منفی و حرکت به سوی خلوص و تعادل است. این رسم سنتی، هنوز هم در مناطق مختلف بالی، با تشریفات خاص خود، پابرجاست و از آداب فرهنگی جالب این جزیره است.

آیین های مربوط به ازدواج و زندگی مشترک

ازدواج، پیوندی مقدس و نقطه عطفی در زندگی افراد است که در سراسر جهان با سنت ها و رسوم خاصی همراه می شود. برخی از این رسوم، نه تنها عجیب، بلکه چالش برانگیز یا حتی طنزآمیز هستند و نمایانگر باورهای هر جامعه درباره خوشبختی و دوام زندگی مشترک اند.

گریستن عروس های چینی – منطقه وولینگ (چین)

در منطقه وولینگ چین، به ویژه در میان قوم توجیا، رسم «گریستن عروس» یکی از ازدواج های عجیب است. بر اساس این سنت، عروس باید یک ماه پیش از عروسی، هر روز به مدت یک ساعت گریه کند. ده روز بعد، مادرش نیز به او می پیوندد، و پس از ده روز دیگر، مادربزرگش هم اضافه می شود. در روزهای پایانی، سایر زنان خانواده نیز به این جمع پیوسته و همگی با هم اشک می ریزند.

این گریه نه تنها نشانه غم نیست، بلکه نمادی از شادی و محبت، و در عین حال، آمادگی عروس برای ورود به زندگی جدید محسوب می شود. این آیین به عنوان یک مقدمه برای جشن عروسی، به دختران کمک می کند تا احساسات خود را تخلیه کرده و پیوند عاطفی خود را با خانواده پیش از جدایی عمیق تر سازند. امروزه این رسم، در برخی مناطق هنوز هم با شور و هیجان خاصی اجرا می شود و نمایانگر فرهنگ های جالب کشورهای مختلف است.

ازدواج دختران با درخت – هند

در بخش هایی از هند، دخترانی که بر اساس طالع بینی هندو به «منگلیک» (Manglik) معروف هستند، به دلیل قرار گرفتن سیاره مریخ در موقعیت نامساعد در نمودار تولدشان، بدشگون تلقی می شوند. باور بر این است که این دختران، برای همسر آینده خود بدشانسی و حتی مرگ به ارمغان می آورند. برای خنثی کردن این نحسی، یک ازدواج عجیب به نام «کومبا ویواه» (Kumbh Vivah) صورت می گیرد.

در این آیین، دختر ابتدا با یک درخت موز یا پیپل (انجیر هندی) ازدواج می کند. پس از انجام مراسم، درخت قطع یا سوزانده می شود تا نحسی به درخت منتقل شده و از بین برود. سپس، دختر می تواند با یک مرد واقعی ازدواج کند و دیگر خطر بدشگونی برای او وجود نخواهد داشت. این سنت قدیمی، هرچند به تدریج در حال کمرنگ شدن است، اما هنوز در برخی مناطق هند پابرجاست و ریشه های عمیق در باورهای خرافی دارد.

سنت پولترابند – آلمان

در آلمان، پیش از مراسم عروسی، سنت جالبی به نام پولترابند (Polterabend) برگزار می شود. در این مراسم، دوستان و خانواده عروس و داماد دور هم جمع می شوند و ظروف چینی، سفالی و گاهی اوقات آینه های قدیمی را عمداً می شکنند. تنها چیزی که مجاز به شکستن نیست، شیشه است که نماد خوش شانسی است.

پس از این کار، عروس و داماد باید با کمک یکدیگر تمام تکه های شکسته را جمع آوری کنند. این عمل نمادی از اتحاد زوجین و توانایی آن ها برای حل مشکلات و چالش های آینده زندگی مشترک است. باور بر این است که با تجربه این «همکاری در جمع آوری خرده شیشه ها»، زوجین برای سختی های زندگی آماده می شوند و بدشانسی ها از آن ها دور خواهد شد. این رسم، در مناطق مختلف آلمان به اشکال گوناگون اجرا می شود و یکی از سنت های عجیب کشورهای مختلف در زمینه ازدواج است.

پاشیدن ادویه روی مجردها – دانمارک

در دانمارک، رسمی شوخ طبعانه و در عین حال تحریک آمیز برای افراد مجرد وجود دارد. اگر کسی در ۲۵ سالگی هنوز مجرد باشد، دوستانش او را با دارچین می پوشانند. این کار معمولاً در روز تولد فرد و به صورت غافلگیرانه انجام می شود و گاهی اوقات فرد به یک تیر چراغ برق یا درخت بسته شده و با دارچین پاشیده می شود. اگر فرد در ۳۰ سالگی همچنان مجرد بماند، این بار به جای دارچین، با فلفل سیاه پوشانده می شود.

این سنت، که بیشتر جنبه شوخی و سرگرمی دارد، با هدف تشویق افراد به یافتن شریک زندگی و ازدواج انجام می شود. این رسم نشان دهنده اهمیت زندگی مشترک در فرهنگ دانمارک است و همچنان به عنوان یک شوخی سنتی در بین جوانان دانمارکی رواج دارد و یکی از آداب و رسوم عجیب جهان است که شاید برای ما کمی عجیب به نظر برسد.

عدم استفاده از دستشویی بعد از ازدواج – اندونزی

در میان قبیله «تیدونگ» (Tidong) در بورنئوی اندونزی، رسم بسیار سختگیرانه ای برای زوج های تازه ازدواج کرده وجود دارد. آن ها تا سه روز و سه شب پس از مراسم عروسی، حق استفاده از دستشویی را ندارند. این سنت با نظارت دقیق خانواده ها انجام می شود و برای اطمینان از رعایت آن، میزان آب و غذای مصرفی زوجین به شدت محدود می شود.

باور بر این است که رعایت این رسم، خوشبختی، باروری و دوام زندگی مشترک را تضمین می کند. شکستن این تابو، به معنای آوردن بدشانسی، ناباروری، خیانت یا حتی طلاق است. این آیین، با وجود سختی های فراوان، برای این قبیله از اهمیت بالایی برخوردار است و نسل به نسل منتقل می شود. این یکی از رسوم عجیب دنیا است که نیازمند تحمل بالای زوجین است.

آیین های مربوط به مرگ و دنیای پس از مرگ

مرگ، یکی از بزرگ ترین رازهای هستی است که در هر فرهنگی به شیوه ای منحصر به فرد با آن روبرو می شوند. آیین های پس از مرگ، نه تنها برای ادای احترام به متوفی، بلکه برای آرامش بازماندگان و ارتباط با دنیای ارواح شکل گرفته اند که برخی از آن ها بسیار غیرعادی و گاهی تکان دهنده هستند.

زندگی کردن با اجساد مردگان – اندونزی (قبیله تراجا/دنی)

در منطقه تانا تراجا در سولاوسی اندونزی، قوم تراجا (Toraja) سنت های پیچیده و عمیقی درباره مرگ دارند که از عجیب ترین آیین های دنیا به شمار می رود. آن ها به جای دفن فوری مردگان، ابتدا جسد را مومیایی کرده و برای مدت ها (گاهی تا سال ها) در خانه نگهداری می کنند. در این مدت، متوفی همچنان «مریض» تلقی می شود و با او مانند یک فرد زنده تعامل می شود؛ غذا برایش می آورند، با او صحبت می کنند و او را در فعالیت های روزمره خانواده شریک می دانند.

باور بر این است که روح فرد تا زمانی که مراسم تدفین کامل برگزار نشده، هنوز در میان زندگان حضور دارد. این دوره طولانی به خانواده فرصت می دهد تا برای مراسم تدفین پرهزینه و باشکوهی آماده شوند و ارتباط عمیق خود را با عزیز از دست رفته حفظ کنند. این مراسم که شامل قربانی کردن گاومیش و خوک، رقص و موسیقی است، یکی از آداب و رسوم عجیب جهان در مواجهه با مرگ است.

پخت سوپ با خاکستر مردگان – قبیله یانومامی (برزیل/ونزوئلا)

در میان قبیله یانومامی (Yanomami) که در جنگل های آمازون برزیل و ونزوئلا زندگی می کنند، آیینی بسیار نادر و تکان دهنده برای برخورد با مردگان وجود دارد. آن ها به جای دفن، اجساد را می سوزانند. پس از سوختن کامل، استخوان های باقیمانده را جمع آوری کرده، خرد می کنند و خاکستر آن ها را با نوعی موز یا بارهنگ ترکیب کرده و از آن یک سوپ مخصوص تهیه می کنند.

این سوپ توسط بازماندگان نوشیده می شود. یانومامی ها بر این باورند که با مصرف خاکستر متوفی، روح او در بدن آن ها به زندگی ادامه می دهد و اتحاد خانواده با روح متوفی تقویت می شود. این عمل به روح کمک می کند تا آرامش یابد و به دنیای بعدی منتقل شود. این رسم که از جمله وحشتناک ترین رسم های دنیا محسوب می شود، در حال حاضر بسیار نادر است و تنها در قبایل دورافتاده و معدود اجرا می شود.

خودکشی هاراگیری/سپوکو – ژاپن

هاراگیری یا سپوکو (Seppuku)، یک نوع خودکشی تشریفاتی بود که در ژاپن باستان، به ویژه در میان سامورایی ها، رواج داشت. این آیین بخشی از کد اخلاقی «بوشیدو» (Bushido) بود که بر وفاداری، شجاعت و حفظ آبرو تأکید داشت.

سامورایی ها در صورت شکست در نبرد، ارتکاب اشتباهی بزرگ، یا برای حفظ شرافت خود از دست دشمن، ترجیح می دادند با فرو کردن شمشیر در شکم خود، به زندگی شان پایان دهند. این عمل نه تنها یک راه گریز از خفت بود، بلکه نمادی از وفاداری به ارباب و پذیرش مسئولیت محسوب می شد. هرچند امروزه سپوکو به شکل سنتی اش منسوخ شده است، اما مفهوم آن و اهمیت حفظ آبرو و مسئولیت پذیری همچنان در فرهنگ ژاپن باقی است و نمادی از آیین های باستانی این کشور است که در فهرست مراسم ترسناک در دنیا قرار می گیرد.

رسم ساتی – هند باستان

یکی از وحشتناک ترین رسم های دنیا و تاریک ترین فصول تاریخ هند، آیین ساتی (Sati) بود. در این رسم، زنان بیوه، داوطلبانه یا به اجبار، خود را همراه با جسد همسرشان بر روی توده هیزم سوزان (مراسم جسدسوزی) می سوزاندند. این عمل نمادی از وفاداری ابدی به همسر و اعتقاد به پیوند آن ها در جهان دیگر تلقی می شد.

ریشه های این رسم پیچیده است و به باورهای مذهبی و فشارهای اجتماعی بازمی گردد. در ابتدا، شاید این یک عمل داوطلبانه بوده باشد، اما به تدریج به یک الزام اجتماعی تبدیل شد و زنانی که از آن سر باز می زدند، با طرد شدن از جامعه مواجه می شدند. ساتی منجر به مرگ هزاران زن در طول قرون شد. خوشبختانه، این رسم با ورود بریتانیا و فشارهای اجتماعی و مذهبی، در سال ۱۸۲۹ غیرقانونی اعلام و به طور کامل منسوخ شد و امروزه تنها به عنوان یک خاطره تلخ از رسوم منسوخ شده باقی مانده است.

رسم ساتی در هند باستان، نمادی تلخ از وفاداری افراطی و فشار اجتماعی بود که هزاران زن را به کام مرگ کشاند و یادآور اهمیت بازنگری در آیین های آسیب زا است.

آیین رقص با مردگان (فامادیانا) – ماداگاسکار

در ماداگاسکار، به ویژه در میان قوم مالاگاسی، آیینی به نام فامادیانا (Famadihana) یا «چرخش استخوان ها» اجرا می شود که از جمله سنت های عجیب کشورهای مختلف در مواجهه با مرگ است. این مراسم هر چند سال یکبار، معمولاً هر هفت سال، برگزار می شود. خانواده ها قبور عزیزان خود را نبش قبر می کنند، اجساد را از کفن های قدیمی بیرون آورده و استخوان هایشان را با کفن های جدید و تمیز می پوشانند.

سپس، بازماندگان با اجساد رقصیده و به آن ها هدایایی می دهند، با این باور که این کار پیوند خانوادگی را تقویت کرده، برکت اجداد را به همراه می آورد و روح متوفی را شاد می کند. این جشن، برخلاف تصور، فضایی شاد و سرشار از موسیقی و رقص دارد و گریه کردن در آن ممنوع است. این آیین فرصتی است برای خانواده ها تا با اجداد خود ارتباط برقرار کرده و از آن ها راهنمایی بطلبند. این رسم همچنان در برخی مناطق ماداگاسکار اجرا می شود و یکی از فرهنگ های عجیب و خاص این جزیره است.

رسم ماری لوید در کریسمس – ولز

در ولز، انگلستان، آیینی فولکلوریک و کمی ترسناک به نام ماری لوید (Mari Lwyd) در طول تعطیلات کریسمس اجرا می شود. در این رسم، گروهی از افراد، جمجمه یک اسب را که با روبان ها و زیورآلات تزئین شده و چشم هایش با گوی های رنگی پر شده، بر روی یک چوب بلند حمل می کنند. شخصی زیر یک پارچه سفید بزرگ، این اسکلت را حرکت می دهد و گروه، با آواز و رجزخوانی به در خانه ها می رود.

این آیین ریشه هایی پیش از مسیحیت دارد و احتمالاً به باورهای قدیمی درباره ارتباط با مردگان یا نمادی از زمستان و قدرت روح حیوانی بازمی گردد. گروه ماری لوید، با ترانه و طنز، از صاحبان خانه ها درخواست ورود و پذیرایی می کند و در ازای آن، باید با آن ها به رقابت شعرخوانی و آواز بپردازند. این رسم، که امروزه بیشتر به عنوان یک رویداد فرهنگی و تفریحی شناخته می شود، یکی از رسوم عجیب دنیا در فصل زمستان است.

جشنواره ها و مراسم عمومی شگفت انگیز

در سراسر جهان، جشنواره ها و مراسم عمومی با شور و هیجان خاصی برگزار می شوند. این رویدادها، که اغلب ریشه های تاریخی، مذهبی یا اجتماعی دارند، فرصتی برای گردهمایی، ابراز شادی و حفظ سنت های جمعی هستند. برخی از این جشن ها به دلیل ماهیت غیرعادی خود، توجه جهانی را به خود جلب می کنند.

فستیوال پرتاب گوجه (لا توماتینا) – اسپانیا

در شهر کوچک بونول (Buñol) در والنسیا، اسپانیا، هر ساله در آخرین چهارشنبه ماه اوت، فستیوال پرتاب گوجه (La Tomatina) برگزار می شود. این جشن که به «بزرگترین جنگ گوجه فرنگی دنیا» شهرت دارد، هزاران نفر را از سراسر جهان جذب می کند. شرکت کنندگان در یک جنگ تمام عیار و بی رحمانه، با صدها تن گوجه فرنگی رسیده و له شده به یکدیگر حمله می کنند.

ریشه دقیق این فستیوال نامشخص است، اما گفته می شود که در سال ۱۹۴۵، یک نزاع خیابانی در طول یک رژه، به پرتاب گوجه فرنگی از یک کامیون منجر شد و این اتفاق به تدریج به یک سنت سالانه تبدیل گشت. امروزه، این فستیوال به یک رویداد گردشگری محبوب تبدیل شده و با قوانین مشخصی برای اطمینان از ایمنی برگزار می شود. لا توماتینا، بی شک یکی از عجیب ترین جشن ها و تجربه های فراموش نشدنی اسپانیاست.

مراسم شب جادوگران / پریدن از روی آتش (پالنی کارودجنیک) – جمهوری چک

در جمهوری چک، به ویژه در آخرین شب ماه آوریل، آیینی باستانی به نام پالنی کارودجنیک (Paleni Carodejnic) یا «شب جادوگران» برگزار می شود. در این شب، مردم در مناطق روستایی و شهری، آتش های بزرگی روشن می کنند و مترسک هایی شبیه به جادوگر را می سوزانند. جوانان نیز از روی آتش می پرند.

ریشه این آیین به دوران پیش از مسیحیت بازمی گردد، زمانی که مردم باور داشتند در این شب، جادوگران و نیروهای شیطانی قدرتمند می شوند و با روشن کردن آتش و سوزاندن مترسک ها می توان آن ها را از خود دور کرد. پریدن از روی آتش نیز نمادی از پاکسازی و خوش شانسی برای سال پیش رو، و برای مجردها، یافتن عشق واقعی است. امروزه، این مراسم بیشتر به جشنی برای تفریح، شادی و گردهمایی تبدیل شده و یکی از جشنواره های عجیب و رنگارنگ چک محسوب می شود.

فستیوال پذیرایی از میمون ها – تایلند (لوپبوری)

در شهر لوپبوری (Lopburi) تایلند، هر ساله فستیوالی منحصر به فرد به نام فستیوال پذیرایی از میمون ها (Monkey Buffet Festival) برگزار می شود. در این جشن، سفره های عظیمی از میوه ها، سبزیجات، شیرینی ها و نوشیدنی های مختلف برای هزاران میمون ماکاک پهن می شود. میمون ها آزادانه به این ضیافت بزرگ حمله کرده و از غذاهای متنوع لذت می برند.

این فستیوال با این باور برگزار می شود که میمون ها نماد خوش شانسی و برکت هستند و پذیرایی از آن ها، به شهر لوپبوری و ساکنانش رفاه و موفقیت می آورد. این باور ریشه در داستان های اساطیری هندو دارد که میمون ها را موجوداتی مقدس می داند. فستیوال پذیرایی از میمون ها، امروزه به یک جاذبه گردشگری محبوب تبدیل شده و هر ساله تعداد زیادی توریست را برای تماشای این فرهنگ عجیب و دوست داشتنی به لوپبوری می کشاند.

جشن ناگ پانچامی (عبادت مارها) – هند

جشن ناگ پانچامی (Nag Panchami) یکی از جشنواره های عجیب و کهن هندو در هند است که به پرستش مارها اختصاص دارد. در این روز، هندوها به معابد مارها می روند، با مارها (اغلب مار کبری) رقصیده و به آن ها شیر، عسل، گل و برنج پیشکش می کنند. برخی افراد نیز مارها را در کوزه هایی حمل کرده و در خیابان ها پرستش می کنند.

مارها در اساطیر هندو، موجوداتی مقدس تلقی می شوند که با خدایان شیوا و ویشنو در ارتباط هستند و نماد قدرت، باروری و محافظت از محصول کشاورزی اند. باور بر این است که پرستش مارها در این روز، از خانواده در برابر نیش مار و دیگر بلایای طبیعی محافظت می کند. هرچند که خطراتی مانند نیش مار وجود دارد، اما این مراسم با اعتقادی عمیق در برخی مناطق هند برگزار می شود و یکی از باورهای خرافی باستانی به شمار می رود.

رسم کرامپوسلاوف (هیولاهای کریسمس) – منطقه آلپ

در منطقه آلپ (اتریش، باواریا در آلمان، سوئیس و اسلوونی)، آیینی باستانی به نام کرامپوسلاوف (Krampuslauf) یا «دویدن کرامپوس ها» در اوایل دسامبر برگزار می شود. در این مراسم، مردان لباس های ترسناک کرامپوس (Krampus) می پوشند. کرامپوس موجودی شیطانی، شاخدار و شبیه به دیو است که در فولکلور آلپ، همکار سنت نیکلاس محسوب می شود.

در حالی که سنت نیکلاس به کودکان خوب پاداش می دهد، کرامپوس کودکان بد را تنبیه می کند. این مردان با ماسک های چوبی مخوف، زنگوله های بزرگ و شاخ های بلند، در خیابان ها رژه می روند و با چوب دستی به مردم ضربه می زنند و آن ها را می ترسانند. ریشه این آیین به جشن های پیش از مسیحیت بازمی گردد که برای دور کردن ارواح شیطانی و زمستان سرد برگزار می شد. امروزه، این رسم بیشتر به یک فستیوال عجیب تفریحی تبدیل شده و مسابقاتی برای ساخت بهترین ماسک کرامپوس نیز برگزار می شود.

سوزاندن ماهی ساردین – اسپانیا (جزیره تنریف)

در اسپانیا، به ویژه در جزیره تنریف، در پایان کارناوال و برخی فستیوال های دیگر، آیینی با نام «سوزاندن ساردین» (Entierro de la Sardina) برگزار می شود. در این مراسم، یک ماکت بزرگ از ماهی ساردین ساخته شده از کاغذ و مقوا، در یک رژه تشییع جنازه نمادین به حرکت درمی آید. شرکت کنندگان که اغلب لباس های عزاداری و شوخ طبعانه پوشیده اند، با گریه ها و ناله های ساختگی، ماهی را به محل سوزاندن می برند.

در نهایت، ماهی ساردین در میان آتش و آتش بازی سوزانده می شود. این آیین نمادی از پایان گذشته، شروعی دوباره و وداع با گناهان و افراط کاری های کارناوال است. سوزاندن ساردین به عنوان یک پاکسازی نمادین برای جامعه تلقی می شود تا سال جدید را با روحی تازه و بدون بدشانسی آغاز کنند. این رسم، یکی از آداب فرهنگی جالب و خاص اسپانیاست که با طنز و درام همراه است.

کشتی شترها – ترکیه

در مناطق غربی ترکیه، به ویژه در ناحیه اژه، کشتی شترها (Camel Wrestling) یک سرگرمی سنتی است که در فصل زمستان برگزار می شود. در این رویداد، دو شتر نر با یکدیگر مبارزه می کنند. این شترها، که به دقت برای جنگیدن تربیت شده اند، یکدیگر را با گردن زدن، هل دادن و حتی گاز گرفتن به چالش می کشند.

هدف از این مبارزه، تسلیم کردن حریف یا وادار کردن او به فرار است و معمولاً هیچ یک از شترها آسیب جدی نمی بینند. تماشاگران زیادی برای دیدن این مسابقات جمع می شوند و با شور و هیجان تیم های مورد علاقه خود را تشویق می کنند. این سنت که ریشه های تاریخی در فرهنگ عشایری ترکیه دارد، امروزه با انتقاداتی از سوی فعالان حقوق حیوانات مواجه است، اما همچنان در برخی مناطق به عنوان یک سرگرمی سنتی و بخشی از میراث فرهنگی برگزار می شود و در دسته فرهنگ های عجیب قرار می گیرد.

آیین های روزمره و باورهای خاص

علاوه بر جشنواره ها و مراسم های بزرگ، بسیاری از فرهنگ ها دارای آیین های روزمره و باورهای خاصی هستند که در زندگی عادی افراد نقش دارند. این رسوم، هرچند ممکن است کمتر نمایشی باشند، اما نشان دهنده جهان بینی و ارزش های هر جامعه اند و گاهی بسیار عجیب و غریب به نظر می رسند.

استفاده از برگ موز به جای بشقاب – جنوب شرق آسیا و هند

در بسیاری از مناطق جنوب شرق آسیا، به ویژه در جنوب هند، اندونزی و مالزی، سنت دیرینه ای برای سرو غذا وجود دارد: استفاده از برگ موز به جای بشقاب. در این مناطق، غذا را روی برگ های بزرگ و تمیز موز می ریزند و مردم با دست مشغول خوردن می شوند. این روش نه تنها در خانه ها، بلکه در رستوران های سنتی و مراسم های خاص نیز رواج دارد.

این رسم ریشه های عمیقی در فرهنگ و باورهای محلی دارد. برگ موز به دلیل خاصیت ضدآب و آنتی اکسیدانی اش، بهداشتی و برای سلامتی مفید تلقی می شود. همچنین، باور بر این است که غذا خوردن روی برگ موز و با دست، ارتباط انسان را با طبیعت تقویت کرده و طعم و عطر غذا را بهبود می بخشد. علاوه بر این، این عمل نمادی از سادگی، همبستگی و احترام به طبیعت است. این یکی از رسوم غذایی عجیب و در عین حال کاربردی است که هنوز در بسیاری از مناطق روستایی و سنتی رایج است.

عدم استفاده از جوهر قرمز برای نوشتن – کره جنوبی

در کره جنوبی، استفاده از جوهر قرمز برای نوشتن نام افراد زنده یک تابوی فرهنگی قوی محسوب می شود. این سنت ریشه در باورهای قدیمی دارد که جوهر قرمز منحصراً برای نوشتن نام مردگان استفاده می شد. نام افراد فوت شده در سجلات و سنگ قبرها با رنگ قرمز نوشته می شد تا نشان دهنده پایان زندگی آن ها باشد.

به همین دلیل، نوشتن نام یک شخص زنده با جوهر قرمز، به منزله «دعوت به مرگ» یا آرزوی بدبختی برای او تلقی می شود. این باور آنقدر عمیق است که حتی امروزه نیز کره ای ها از استفاده از خودکار قرمز برای نوشتن نام افراد پرهیز می کنند. این یکی از تابوهای جهانی و باورهای خرافی است که در جامعه کره جنوبی ریشه های عمیقی دوانده و به عنوان یکی از فرهنگ های عجیب این کشور شناخته می شود.

نوشیدنی خوش آمدگویی کاوا – جمهوری جزایر فیجی

در جمهوری جزایر فیجی و دیگر جزایر اقیانوس آرام، نوشیدنی کاوا (Kava) یک بخش جدایی ناپذیر از مراسم خوش آمدگویی و آیین های سنتی است. کاوا از ریشه گیاه پیپر متیستیکوم (Piper methysticum) تهیه می شود که کوبیده و با آب مخلوط می گردد. این نوشیدنی رنگی کدر و طعمی تلخ دارد که باعث بی حسی خفیف در دهان و زبان می شود.

نوشیدن کاوا با آداب و رسوم خاصی همراه است. به مهمانان و بزرگان ابتدا کاوا تعارف می شود و همه باید آن را در سکوت و با احترام بنوشند. این آیین نمادی از مهمان نوازی، احترام و آغاز ارتباط اجتماعی است. کاوا دارای خواص آرام بخش است و در مراسم های مذهبی و اجتماعی برای ایجاد آرامش و تقویت پیوندهای جمعی استفاده می شود. هرچند که در برخی کشورها به دلیل عوارض جانبی احتمالی مصرف آن محدود شده، اما در فیجی همچنان یک سنت بومی و مهم به شمار می رود.

رسم حنا گذاشتن – کشورهای اسلامی (ایران، هند، ترکیه)

حنا گذاشتن، آیینی کهن و زیباست که در بسیاری از کشورهای اسلامی از جمله ایران، هند، ترکیه و کشورهای شمال آفریقا رواج دارد. این رسم، به ویژه در مراسم حنابندان، یک یا دو شب پیش از عروسی، انجام می شود. در این مراسم، دستان و گاهی پاهای عروس و داماد با حنا تزئین می شود.

حنا نمادی از زیبایی، خوش شانسی، باروری و برکت در زندگی مشترک است. طرح های پیچیده و زیبای حنا، نه تنها جنبه تزئینی دارند، بلکه باور بر این است که از عروس و داماد در برابر بدچشمی و نیروهای شیطانی محافظت می کنند. این سنت ریشه های عمیق فرهنگی و مذهبی دارد و به عنوان یک آیین شاد و خانوادگی برگزار می شود. هرچند برای ما ایرانیان کاملاً عادی و آشناست، اما برای ناظران غربی می تواند یکی از آداب فرهنگی جالب و گاهی فرهنگ های عجیب به شمار آید.

رقص سنتی هاکا – نیوزیلند

هاکا (Haka) یک رقص آیینی باستانی در میان مردم مائوری نیوزیلند است. این نمایش گروهی شامل فریادهای بلند، پایکوبی شدید، کوبیدن دست ها به بدن، حرکات چهره ای اغراق آمیز (مانند بیرون آوردن زبان و گشاد کردن چشم ها) و سرودهای قدرتمند است. هاکا در گذشته برای رجزخوانی و ترساندن دشمن در میدان جنگ، یا برای استقبال از مهمانان مهم و جشن گرفتن رویدادهای خاص اجرا می شد.

این رقص نمادی از قدرت، اتحاد، افتخار و هویت فرهنگی مائوری است. هر حرکت و هر کلمه در هاکا دارای معنای عمیقی است که داستان ها و ارزش های اجدادی را روایت می کند. امروزه، هاکا به عنوان یک رقص سنتی و نمادین در رویدادهای ورزشی (به ویژه توسط تیم ملی راگبی نیوزیلند)، مراسم فرهنگی، عروسی ها و ترحیم ها اجرا می شود و به عنوان یکی از میراث فرهنگی و فرهنگ های جالب کشورهای مختلف مورد احترام جهانی قرار گرفته است.

هفت روز زندگی در آلونک در بالکن (سوکوت) – یهودیان

سوکوت (Sukkot) یا «جشن آلونک ها»، یکی از سه جشن بزرگ زیارتی یهودیان است. در این جشن که به مدت هفت روز برگزار می شود، یهودیان آلونک های موقت و ساده ای به نام «سوکا» (Sukkah) در حیاط، بالکن یا پشت بام خانه های خود می سازند. این آلونک ها از سه دیوار و یک سقف ساخته شده از شاخ و برگ تشکیل شده اند که از آن بتوان ستاره ها را دید.

یهودیان در طول این هفت روز در سوکا غذا می خورند و مردان نیز شب ها را در آن می گذرانند. این آیین یادآور دوران چهل ساله سرگردانی بنی اسرائیل در صحرای سینا پس از خروج از مصر است، زمانی که آن ها در پناهگاه های موقت زندگی می کردند. سوکوت، نمادی از اعتماد به حمایت الهی و یادآوری شکنندگی زندگی مادی است و باعث همدردی با مستمندان می شود. این رسم، یکی از آیین های باستانی و مذهبی است که از عجیب ترین آیین های دنیا برای پیروان دیگر ادیان است.

جابه جایی خانه همراه با وسایل (بایانیهان) – فیلیپین

در فیلیپین، به خصوص در مناطق روستایی، آیینی کهن به نام بایانیهان (Bayanihan) وجود داشت که نمادی از همکاری و همبستگی اجتماعی بود. در این رسم، در صورت نیاز به جابه جایی یک خانه چوبی سبک (معمولاً ساخته شده از بامبو و نی) به مکانی دیگر، تمام اهالی روستا به کمک صاحب خانه می آمدند.

مردان روستا، خانه را به صورت یکجا بر روی شانه های خود بلند کرده و آن را به مقصد جدید حمل می کردند. این عمل نه تنها نمادی از کمک متقابل و روحیه جمعی بود، بلکه در مواجهه با بلایای طبیعی مانند سیل و طوفان های رایج در فیلیپین، راهکاری عملی برای نجات خانه ها به شمار می رفت. با توسعه مصالح ساختمانی و سنگین تر شدن خانه ها، این رسم کمتر از گذشته رایج است، اما مفهوم بایانیهان (همکاری جمعی) همچنان یک ارزش مهم در فرهنگ فیلیپین است و یکی از سنت های بومی الهام بخش است.

اثبات شجاعت با تحمل نیشگون مورچه گازی – قبیله ساتاره ماوه (برزیل)

در میان قبیله ساتاره ماوه (Sateré-Mawé) در جنگل های آمازون برزیل، آیینی منحصر به فرد و دردناک برای اثبات مردانگی جوانان وجود دارد. پسران جوان برای ورود به دنیای مردانگی، باید دستان خود را در دستکش هایی که پر از مورچه های گلوله ای (Bullet Ants) است، فرو ببرند. نیش این مورچه ها به شدت دردناک است و به عنوان یکی از دردناک ترین نیش حشرات در جهان شناخته می شود، به طوری که درد آن تا ۲۴ ساعت باقی می ماند.

جوانان باید این درد طاقت فرسا را برای مدت زمان مشخصی (گاهی تا ۱۰ دقیقه) تحمل کنند و این کار را تا ۲۰ بار در طول چند ماه یا سال تکرار کنند. این آیین نمادی از شجاعت، استقامت و آمادگی برای سختی های زندگی است. با تحمل این درد، جوانان نه تنها احترام قبیله را به دست می آورند، بلکه محبوبیت اجتماعی نیز کسب می کنند. این یکی از سنت های بومی و وحشتناک ترین رسم های دنیا است که برای مردان این قبیله اهمیت حیاتی دارد.

آب دهان انداختن – قبیله ماسای (تانزانیا و کنیا)

در میان قبیله ماسای (Maasai) که در تانزانیا و کنیا زندگی می کنند، آب دهان انداختن، عملی بسیار رایج و در عین حال مقدس است که در مراسم ها و برای نشان دادن احترام و برکت استفاده می شود. برخلاف بسیاری از فرهنگ ها که آب دهان انداختن را بی ادبانه می دانند، ماسای ها آن را نمادی از احترام و خوش شانسی تلقی می کنند.

به عنوان مثال، در مراسم استقبال از نوزادان تازه متولد شده، مردان بزرگ قبیله روی سر نوزاد آب دهان می اندازند تا او را از بدشانسی دور کرده و به او برکت و خوشبختی ببخشند. همچنین، ماسای ها پیش از دست دادن با یکدیگر، در کف دست خود آب دهان می اندازند. این آیین، نمادی از آرزوی خیر و برکت و یکی از سنت های بومی و فرهنگ های عجیب این قبیله است که در زندگی روزمره آن ها ریشه دوانده است.

چند دقیقه نشستن قبل از مسافرت – اوکراین

در اوکراین، یک رسم کوچک و آرامش بخش وجود دارد که پیش از مسافرت انجام می شود. زمانی که همه اعضای خانواده و مسافر آماده رفتن هستند و اسباب و وسایل بسته بندی شده اند، همگی برای چند دقیقه روی صندلی یا زمین می نشینند. این سکوت کوتاه، لحظه ای برای جمع کردن فکر و ذکر، آرامش گرفتن و آرزوی یک سفر بی خطر و موفق است.

باور بر این است که این مکث کوتاه، شانس را به همراه آورده و مسافر را از هر گونه اتفاق ناگوار در طول سفر محافظت می کند. این رسم، هرچند ساده و بدون پیچیدگی های ظاهری است، اما نمادی از پیوند خانوادگی، حمایت عاطفی و آرزوهای مثبت برای عزیزان است. این یکی از آداب و رسوم عجیب جهان نیست، اما جزء سنت های بومی و خانوادگی است که آرامش خاصی به همراه دارد.

حرکت مودراس (یوگای دست) – هندوها و بودایی ها

مودراس (Mudras)، حرکات نمادین و ژست هایی هستند که عمدتاً با دست و انگشتان انجام می شوند و در آیین های هندوئیسم، بودیسم و جینیسم ریشه دارند. این حرکات به عنوان «یوگای دست» نیز شناخته می شوند و هر مودرا دارای معنای خاصی است که به تمرکز، مراقبه و اتصال معنوی کمک می کند.

مودراس باور بر این است که با تغییر جریان انرژی (پرانا) در بدن، می توانند به تعادل روحی و جسمی کمک کرده، تمرکز را افزایش داده و حتی توانایی های خاصی را فعال کنند. این حرکات بخشی از تمرینات یوگا، مدیتیشن و رقص های آیینی هستند و هدف از آن ها کنترل جریان زندگی، کسب انرژی ماورایی و رسیدن به رشد معنوی است. مودراس، نمادی از آیین های باستانی و باورهای خرافی باستانی است و یکی از مراسم های مرموز اما مهم در این ادیان به شمار می رود.

نتیجه گیری

دنیای ما، تابلویی بی کران از فرهنگ ها و باورهاست که در هر گوشه اش، آیین های عجیب دنیا و سنت های منحصر به فردی در جریان است. از پرش از روی نوزادان در اسپانیا گرفته تا رقص با مردگان در ماداگاسکار، و از بستن پا در چین باستان تا سوپ خاکستر در آمازون، هر یک از این رسوم، داستانی عمیق از تلاش بشر برای فهم هستی، مبارزه با ترس ها، تعریف زیبایی، و برقراری ارتباط با نیروهای ماورایی را روایت می کنند.

این سفر به دل فرهنگ های عجیب و آداب و رسوم عجیب جهان نشان می دهد که مفهوم «عادی» یا «غیرعادی» تا چه اندازه نسبی است و به بستر فرهنگی هر فرد بستگی دارد. آنچه برای یک ملت، نماد تقدس و احترام است، برای ملتی دیگر ممکن است شگفت انگیز و حتی مراسم ترسناک در دنیا جلوه کند. احترام به تنوع فرهنگی، فارغ از قضاوت های شتاب زده، امری حیاتی است؛ چرا که هر آیین، هرچند عجیب، ریشه ای در تاریخ و هویت یک جامعه دارد.

با این حال، نمی توان از نگاه انتقادی به آیین هایی که به سلامت، کرامت انسانی یا حقوق موجودات دیگر آسیب می رسانند، چشم پوشی کرد. شاید زمان آن رسیده باشد که با تکیه بر دانش و ارزش های انسانی مشترک، برخی از این رسوم خطرناک مورد بازنگری قرار گیرند و تنها زیبایی های فرهنگی آن ها حفظ شود.

کدام آیین برای شما جالب تر یا عجیب تر بود و چرا؟ تجربیات یا آیین های عجیب دیگری که می شناسید چیست؟